In mijn vorige blog schreef ik al over Down voor dummies. Een serie die mij aan het huilen en aan het lachen heeft gemaakt. Waarschijnlijk zijn er met mij veel “ouders en broers en zussen van” die er door werden geraakt. Maar ook mensen die geen relatie hebben met iemand met het Down syndroom zijn er gevoelig voor. Kijk maar eens op twitter (#downvoordummies). En terecht! Wat een prachtige mensen zijn Lize, Sara en Britt. Zij vertegenwoordigen alle mensen met Down die zo heerlijk eerlijk en direct zijn.

Lize, Sara en Britt steelden de show. Ik moest lachen om hun geginnegap op de bank, om hun grapjes, om hoe lief ze tegen elkaar zijn, maar ook hoe onverwacht wijs soms. En ik moest huilen als ik hoorde van hun dromen, omdat ze een vriendje willen of een hartsvriendin. Allemaal van die “normale” dingen die voor hun niet altijd makkelijk te realiseren zijn. En ik vind het sneu als ik iemand tegen een van hen hoor zeggen: “Jij zat op een school voor normale mensen.” Want wat is normaal?

Atsma heeft deze serie gemaakt naar aanleiding van een bloedtest (NIPT) die zwangere vrouwen kunnen doen om na te gaan of ze in verwachting zijn van een kindje met Down. Deze test is in Denemarken verplicht en heeft ervoor gezorgd dat daar geen mensen met Down meer zijn. In Nederland kunnen zwangere vrouwen deze test nu ook doen. Het klinkt vreemd maar ook Atsma zou bij een eventueel derde kind voor deze test kiezen. Omdat hij steeds meer voor zijn broer Rimmert zal moeten gaan zorgen, ook dat. Maar ook omdat een Down-kind niet past in zijn leven, waarschijnlijk.

Ikzelf heb nooit die keuze hoeven maken. Ik heb er ook geen oordeel over. Maar ik ben wel blij dat mijn moeder die keuze nooit heeft kúnnen maken. Mijn zus is zo’n mooi mens en ik leer nog steeds van haar. Ik zou me geen leven zonder haar kunnen voorstellen. Voor mij is zij mijn zus, gewoon, met al haar koppigheden, haar grappige opmerkingen, haar verdrietjes en boosheid, en vooral met die oerkracht van haar om door te gaan, soms tegen de klippen op.

Hoe moet het zijn om het syndroom van Down te hebben en dat te weten? Hoe moet het zijn als je voortdurend wordt geconfronteerd met de reactie dat je anders bent? Hoe moet het zijn om telkens te bewijzen dat je niét anders bent? Hoe is het als mensen tegen je zeggen dat ze je zo lief en bijzonder vinden, maar aan de andere kant zelf geen kind met Down willen hebben? Hoe is het als je dat hoort, beseft, begrijpt?

Mijn zus begrijpt het gelukkig niet. Ze herkent andere mensen met Down, maar beseft niet echt dat ze anders is. Althans het lijkt haar niets te doen. De dames van Down voor dummies beseffen dat heel goed. Maar ze gaan door. Lize, Sara en Britt, ik heb ze in mijn hart gesloten. Een wereld zonder downers is een wereld die een beetje van zijn glans verloren heeft.